To play or not to play? That is the question ...

Naar aanleiding van het nieuwe GTA spel  dat lente 2013 in de rekken zal liggen leek het mij een goed uitgangspunt om werk te maken van dit artikel.

Eerst en vooral, alvast één van de officiële trailers:

Een tijdje geleden heb ik jullie gezegd dat ik werk ging maken van een artikel waarin de positieve kanten van computerspelletjes spelen aan het licht zouden komen. Gezien het mij ook echt interesseerde en ik aan de levende lijve heb ondervonden dat er toch een kern van waarheid zit in wat ik te vertellen heb, heb ik eindelijk werk gemaakt van dat artikel. Ik kan me namelijk inbeelden dat het voor veel mensen een mysterieuze wereld is, ook al is het tegenwoordig een intrinsiek aspect van de huidige populaire cultuur. De industrie rond spelletjes is momenteel zelfs lucratiever dan Hollywood zelf.

De inspiratie en de theorie waar ik mij persoonlijk wel in kan vinden, is terug te vinden in het boek Everything Bad is Good For You van Steven Johnson. Uiteraard zijn er academici die hier niet mee akkoord gaan, en eerder negatieve kanten benadrukken,  zoals het feit dat ze verslavend kunnen werken, dat er vragen worden gesteld bij de inhoud, dat ze het sociale gebeuren kunnen belemmeren, dat ze duur zijn enz. , maar in dit artikel ga ik daar niet verder op in.

Het is interessant dat zelfs het simpelste computerspelletje ons op een bepaald niveau iets bijbrengt wat de o zo ingeburgerde, literaire wereld niet kan. Uiteraard zorgt een boek voor de overdracht van informatie en lokt het mentale denkcapaciteiten uit. Desalniettemin zal de boekenliefhebber zich tegenwoordig ook bezig houden met andere media: dit hoeven daarom niet noodzakelijk spelletjes te zijn. Daarom zal ik nu de nodige aandacht besteden aan een ander medium en de sterktes daarvan toelichten. Al te snel schrijven we iets af omdat we het niet kennen, ten voordele van datgene waar we wél mee vertrouwd zijn. Het is nog steeds sociaal meer aanvaard de negatieve kanten van computerspelletjes  te zien. Je kan ze uiteraard nog altijd niet aangenaam vinden, maar naar mijn mening is er in dit geval ook geen reden om ze zomaar af te breken. Smaken verschillen, en gelukkig maar!

Uiteindelijk kunnen we al heel wat leren uit het feit dat veel computerspelletjes veel van onze tijd vergen en waarom we er zo graag  tijd aan willen spenderen. Het gaat namelijk veelal gepaard met het nodige gevloek, omdat je niet voorbij een bepaald stuk raakt,  of omdat je de verdere weg niet ziet. Zoals in het boek van Steven Johnson vermeld staat:  ‘Waarom willen we ontsnappen naar een wereld die ons eigenlijk 90% van de tijd irriteert?’ (Ik denk dat we hier allemaal wel een herinnering kunnen ophalen: Ik speel bijvoorbeeld graag Broken Sword en meestal zit ik, eerlijk gezegd, vast maar ik blijf zoeken voor één of andere reden. Als ik dan de weg toch vind ben ik ook wel blij. Het is niet voor niets dat een gids voor het controversiële spel Grand Theft Auto 1.6 miljoen kopies heeft verkocht. Voor Broken Sword durf ik ook soms eens een walkthrough  (stap per stap uitleg bij het spel) te raadplegen.)

Kortom, computerspelletjes leven van ‘uitgestelde gratificatie’. Inderdaad, bij Broken Sword kan ik dit enkel beamen. Hoe lang ik er ook naar moet zoeken, het is uiteindelijk de moeite waard!  Er worden dan ook heel wat cognitieve uitdagingen voorgeschoteld. De kracht van spelletjes om toch onze aandacht te blijven behouden, ligt in het feit dat ze inspelen op het natuurlijke beloningssyteem van de hersenen. Hierbij worden we beloningen ‘beloofd’ en dit moedigt ons aan om deze beloning te bemachtigen. Als je iets niet vind denk je in jezelf ‘ik ga een beetje harder zoeken want het moet hier ergens zijn’. Kortom beloning schuilt overal in deze virtuele wereld. Zelfs bij iets simpels als De Sims. Beloning schuilt in vrienden maken en houden, een reis ondernemen en er een expeditie doen, in een succesvolle carriére enz. Dit is wel de eerste keer dat ik hierover heb, nagedacht maar in mijn geval klopt dit alles! De meeste spelletjes brengen spelers ook op de hoogte als er een beloning kan verdiend worden, en bijvoorbeeld hoeveel er nodig is om een volgend niveau te bereiken. Er worden namelijk allerlei objecten, geld of populariteit weerhouden als je bepaalde beloningen nog niet hebt bereikt. Dit moedigt de speler uiteindelijk ook aan.

Twee van mijn persoonlijke favorieten

Tijdens de spelletjes gaat het dus eerder over de manier waarop je denkt en niet zozeer over hetgeen waarover je denkt. Veel eerder dan bij boeken, films of muziek dwingen computerspelletjes je om  keuzes te maken. We leren uiteindelijk hoe we moeten denken, hoe we de juiste beslissingen kunnen maken en hoe we hierin moeten prioritiseren, kiezen. Geen andere vorm van populaire cultuur engageert op deze manier het beslissing vormende deel van onze hersenen. Sommige van deze beslissingen zijn snel gemaakt en andere zijn weloverwogen lange termijn strategieën.

 Op cognitief niveau is dit evenzeer opmerkenswaardig. Het vergt veel van de mentale capaciteiten van een mens, en dit wordt dikwijls onderschat. De spelers zijn zich namelijk heel bewust van hun doel. Ze hebben dikwijls een ‘te doen’ lijstje dat hun strategie bepaalt. Dit is interessant omwille van het feit dat er veel doelen tegelijkertijd spelen en het feit dat deze in zekere zin georganiseerd worden.  Bovendien zullen op den duur bepaalde zaken een automatisme worden. De kennis wordt geinternaliseerd. Getalenteerde gamers kunnen deze gevarieerde doelen simultaan duidelijk onderscheiden. Het gaat om orde, het aanvoelen van bepaalde dingen en het prioriseren. Je hebt bijgevolg lange termijn visie zowel als korte termijn kunnen nodig. Er worden meer geneugten gehaald uit het spelen zelf dan uit het volgen van het verhaal. Het zou dus fout te zijn te denken dat de intelligentie van spelletjes ligt in hun inhoud, thema’s en karakters. Met andere woorden vergelijking met literaire meesterwerken, televisie of films heeft weinig zin.

Bovendien is het een leerproces waar de regels op voorhand niet zozeer vastliggen. Je leert door te doen en de uiteindelijke sleutel tot geluk voor veel spelers is het ontrafelen van de regels en het verzamelen van beloningen en het uiteindelijk bereiken van het doel. Kort samengevat zou het betekenen dat wanneer spelers interacteren met deze omgeving, ze de basisprocedure leren van wat een wetenschappelijke werkmethode inhoudt.

Hopelijk heb ik, net zoals Steven Johnson, duidelijker kunnen maken dat de niet-literaire populaire cultuur over de voorbije jaren steeds meer uitdagend is geworden, en dat er ook een nog weinig belichte positieve kant aan vast zou kunnen hangen. Zoals ik eerder al zei, kan ik mij volledig vinden in deze gedachtengang. Het is belangrijk, naar mijn mening, om te onthouden dat het spelen van computerspelletjes mentale vaardigheden bevordert die verschillen, en even belangrijk zijn als deze die ontwikkelen door het lezen van boeken.

"They don't make heroes like they used to" :)

That was one friend to another while standing in the queue at the movies. It was not much of a surprise that he was going to watch The Expendables 2, just as I was. Even though it is not the movie I would generally go to (not by a long shot), and the actors are far from my favourites, it was an event  that could no longer be ignored in popular culture. It is an unseen reunion of action movie icons among which Sylvester Stallone, Bruce Willis, Arnold Schwarzenegger, Jason Statham, Chuck Norris and Jet Li. There are already plans for a third movie and there have this time been talks with ‘hero’ Steven Segal to join the cast. Let us not forget that in many countries these action heroes are very loved. For example the LA Times wrote, “China's battle of the superheroes ended up being won by ... a group of aging action stars .In a surprising outcome, "The Expendables 2" has outgrossed both "The Dark Knight Rises" and "The Amazing Spider-Man" in China”. Therefore, this movie with these unlikely heroes, especially for my generation, was worth mentioning in a short review.

                The men, and newly added woman, set out on a mission. During the mission the mercenaries among are double-crossed. They end up discovering that there was an item stolen by Vilain (the villain J Jean-Claude Van Damme). The item was a miniature computer containing the location of a five-ton cache of plutonium that the Russians had stashed in an abandoned mine during the Cold War. Motivated as much by revenge as their realigned mission to prevent Vilain from selling the weapons/nuclear material to a list of willing buyers, the Expendables take off in pursuit of their adversaries. [1] This leads to explosive scenes and many a bullet and punch to be thrown across the screen. My personal favourite moment is when Arnold Schwarzenegger gets into a Smart car and by accident rips the door off when he gets in, upon which he says, “my shoe is bigger than this car”(at least that part at the end it is pretty violent).

 

What these actors have realized throughout recent years with their own individual movies, and what they have come to represent, is in my eyes an own subversive stream within the genre of action movies and within our modern popular culture. The Expendables movies are a projection of what all these stars have come to symbolize, of what we expect and they successfully bring it all together in an explosive big screen movie (with all the modern effects). Sure, there are the clichés and the one liners (“track him, find him, kill him”) we should expect (for example at the end Stallone says, “That plane belongs in a museum” to which Schwarzenegger replies, “We all do.”) , but it works and makes the movie that much more accessible and worth the 103 minutes of our time. Against all odds on IMDB the movie even gets a 7.3 and many people base their choice of whether to watch a movie or not on their opinion.

---

[1] http://posttrib.suntimes.com/entertainment/movies/14480170-421/review-expendables-2-fleet-footed-and-engaging.html

 

The Road Not Taken

 

The road with a shot of humour :) One of the best moments ever in HIMYM :) :)

The Road Not Taken Two roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim Because it was grassy and wanted wear, Though as for that the passing there Had worn them really about the same, And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I marked the first for another day! Yet knowing how way leads on to way I doubted if I should ever come back. I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I, I took the one less traveled by, And that has made all the difference.       Robert Frost - 1920

 

I do not have a quote, movie or song to live by as I appreciate many movies, quotes and songs. Yet, there is a poem that has stuck with me for many a year now, Robert Frost’s ‘The Road Not Taken’ J. I remember sitting in an 8^th grade English class and we deciphered the poem sentence by sentence. Nevertheless, I appreciate it more now that I’m older because I remember back then it was just work. Either way, it triggered something because now several years down the line it is probably the one poem that managed to make all the difference. It just shows me that popular culture does not always come in the forms we expect it to and that even around the 1920’s the popular culture had elements we can appreciate to this day. It starts me thinking, staying positive (as the world can quickly become something rather depressing) and appreciating life and the curveballs it sends our way. That is also why I wanted to share this poem because everyone can use a bit of enthusiasm in their own way.

Nevertheless, I do not think the poem conveys the two paths as all that different because in the end there is no difference, there is no wrong or right road. There’s probably also more than two ;) Decisions and life-events lead to outcomes that we cannot always predict. Making a decision though is never a bad thing because otherwise life would not really move on and it would be pretty boring J

An important nuance I myself make is that even though some people have chosen another road that does not mean roads cannot intertwine or come together again (like a detour). There will always be people who guide you and are there for you, despite the turns of life. I believe that the people who are meant to be on your journey will be there in one way or another. In the end it’s the people and not the road that makes all the difference.  

 Therefore, just because you might think you are on the road less taken does not mean it is the road not taken or crossed. Even though we might not notice we never have to walk the road alone.  I’m not saying this with a sigh: “I believe Robert Frosts insight conveyed in this poem, as I’ve interpreted it, is a simple truth of life that has the possibility to make all the difference!”

Summer 2012

Although my blog has had a (too long) summer break popular culture has not grinded to a standstill in fact summer 2012 (at least on this side of the world) has had enough things to keep the world fascinated.

Firstly, there were the 30^th Olympic Games in London of which the opening and closing ceremonies gave me all the more reason to love popular culture. With millions of viewers worldwide it was definitely an event that deserved our attention. These ceremonies are in fact intertwined with popular culture and let’s face it, Danny Boyle’s opening ceremony just may have been one of the most entertaining movies of this season. The direction of this event was captivating, smart and entertaining from the beginning to end. Take for instance Britain’s comic the world has come to love doing an act, James Bond (Daniel Craig) escorting the queen to the ceremony or the wonderfully inspired music history sequence.

Secondly, still linked with the Olympic Games we witnessed the probably last performance of the Spice Girls ever. I hate say it but for all the nineties people (at least for me), and I was never even a fan, it was a goosebump moment. Not to mention that they put on an entertaining show and they proved they still had it in them. Too bad their reunion was before and after sometimes overshadowed by petty fights.

 

Thirdly, there was the much awaited release of the third (supposedly final) Batman film, The Dark Knight Rises. In 1939, Batman became another much loved American superhero that to this day has not faded from our popular culture. I personally also look forward to that other hero flying onto our screens again in 2013, Superman. Despite all the hard work Christopher Nolan put into the direction of this last film (I still remember him being excited at the MTV Movie Awards when announcing the then still upcoming movie) it was dwarfed by the terrible theater shooting in Aurora, Colorado, America.

Fourthly, and even though it might yet be presumptuous I hope Lindsay Lohan has been making her comeback this summer. Where do I start, she was just there in many a movie I liked as a child Parent Trap, Freaky Friday, Mean Girls… and I always thought she had it in her. Therefore, I’m hoping her upcoming movie about Liz Taylor (whom she also portrays), Liz and Dick, can be the start of something new because goodness knows she has had many a chance.

Fifthly, popular culture made a bang when on 21 February 5 members of the Russian feminist punk rock group, Pussy Riot, staged a performance in a Russian orthodox church. During that performance they ‘prayed’ for Russia to be saved from Putin. Even though the members were wearing balaclavas they were identified by the police. Three were sentenced to a prison camp but the other two are meant to have fled the country. This summer the story really made the press as the trial and conviction attracted international attention.

(The end of the romance between Kristen Stewart and Robert Pattinson :(

Finally, on a more personal note I am happy popular culture is there and it continues to brighten my path in surprising ways!

Bijzondere acteur

Populaire cultuur is iets dat eigenlijk nooit stil staat. De gezichten van een bepaald tijdperk zijn dan ook niet van elkaar los te koppelen, net zoals die van  Britney Spears, N’Sync en de Backstreet Boys in de muziekwereld van de jaren ’90. Daarenboven hebben we uiteraard acteurs, actrices, modellen, modeontwerpers en kunstenaars die het straatbeeld mee bepalen. Vandaar dat ik het ook geschikt vond om het te hebben over de alomtegenwoordige en bijzonder veelzijdige acteur, Ryan Gosling. 

                Hij werd op 12 november 1980 geboren in Canada. Zijn carrière begon, ook tot mijn verrassing, na een open auditie in 1993 bij de Micky Mouse Club.  Hiervoor verhuisde hij naar Orlando in Florida. Hier had hij bekende co-sterren zoals Britney Spears, Christina Aguilera en Justin Timberlake. Hij werd zelfs goede vrienden met Justin Timberlake want toen zijn moeder terug naar Canada moest verhuizen omwille van haar werk, werd de moeder van Justin Timberlake zijn legale voogd. Ze blijven tot op vandaag een goede verstandhouding hebben. Na zijn serieuzere rol in de thriller Murder by Numbers waar hij acteerde naast onze favoriete ‘girl next door’ Sandra Bullock en Michael Pitt, brak hij voor goed met zijn verleden in de jeugd televisie. 

                Ondanks het feit dat hij misschien geen typische ‘looks’ heeft, kan hij rekenen op heel wat bijval en heeft hij menige schone aan zijn arm gehad. Wat hem echter zo bijzonder maakt is het feit dat hij op een geloofwaardige manier overkomt in al zijn films, die op zijn minst uiteenlopend van genre genoemd kunnen worden. Zijn eerste, echt grote rol in een Hollywood productie was naast Rachel McAdams in 2004 in romantische film The Notebook naar de roman van Nicholas Sparks. Het werd onmiddellijk een voltreffer en bracht de populaire cultuur weer een tijdloze kusscène mee waarvoor het ook, destijds in 2005 op spectaculaire wijze, de MTV Movie Award won voor Best Kiss. Je voelt de chemie want hij won toen ook niet minder dan 4 Teen Choice Awards. Bovendien heeft de film tal van betekenisvolle 'quotes'. 

Prijs voor Best Kiss

 De beruchte scène

Na deze prestatie heeft hij meer dan bewezen dat hij zijn naam verdiend heeft in Hollywood, naast de groten. Zo bracht hij Lars in Lars and the Real Girl (persoonlijk één van de leukste films die ik in lange tijd gezien had) met alle ingewikkelde gevoelens volledig tot zijn recht en het was niet iemand waar je medelijden mee had maar waar je echt met kon meeleven. Eén woord: wow! Daarnaast overtuigde hij in de warm onthaalde film Blue Valentine naast Michelle Williams. Dat hij ook een comedy rol aankan heeft hij dit jaar bewezen in Crazy Stupid Love. Echt wel een grappige film en leuk om naar te kijken. Onlangs in Drive en politiek drama The Ides of March naast George Clooney heeft hij nogmaals zijn publiek kunnen overtuigen. Qua acteertalent is hij dan ook moeilijk te overtreffen en is hij goed op weg de nieuwe ‘Hollywood golden boy’ te worden, voor zover hij dat nog niet is. Het is namelijk zeldzaam dat een acteur je zo kan meeslepen in een verhaal.

De trailer voor Lars and the Real Girl

Omdat hij zo goed is in wat hij doet heeft hij ook die zogenaamde x-factor op het scherm. Zijn prestaties en zijn algehele zelfvertrouwen maken hem nog aantrekkelijker, zeker in Crazy Stupid Love waar de ‘Dirty Dancing move’ best wel grappig is. Nog iets voor Barney uit How I Met Your Mother ;) Zijn tof gezicht en leuk lichaam is voor de meisjes nog een extra troef J  Het komt erop neer dat , omwille van de bovengenoemde veelzijdigheid (er zijn weinig die de diversiteit van zijn films zouden aankunnen), hij een acteur is die in de smaak valt bij mannen zowel als bij vrouwen. Ik alvast ben een fan van hem en zijn werk en ik kijk alvast uit naar komende projecten! 

Dirty Dancing scène in kort, want ervoor is ook grappig, wanneer zij niet in de 'move' gelooft. 

Every shoe has its silver lining

As I have mentioned before the great thing about shoes is they always fit and you choose them to your taste, therefore something that can never disappoint. That is why I love every single one of my shoes. Moreover, they each have their own special story. Nevertheless, there is an exception to that always fitting. Recently when I was asked to take off my shoes at the airport security, on the way to a connecting flight, I ended up having to take off my boots. It comes down to the fact that it was really hard, considering my feet had swollen and the boots did not have a zipper or something. This was much to the enjoyment of the security men (it was not really a very busy time of the day). At least they said the boots were nice ;)

 Back to the silver lining. It seems that this summer shoes with a silver (or gold) tipped toe are going to be all the rage. With it pointy shoes are also back. Especially popular among celebrities at the moment, is the ‘merry go round’ collection by Louis Vuitton. Shoe guru, Christian Louboutin, has not let it pass him by either. You can of course also make this trend your own if you frequent stores like ZARA. Before we know it all shoe shops will probably have their own versions of the shoe J Moreover, you can also wear ballerinas in this trend. Either way, a silver/gold note to start the summer on.

Fabulous cap toe Louboutins ('duvette')

Above you can see on the left a cap toe ballerina by Jimmy Choo and on the right a similar ballerina you can buy at the Zara. Needless to say the high street stores will also be selling similar pumps this summer. After all, the price tags of the above mentioned can sometimes be overwhelming. Either way, happy feet this summer J

Once upon a time...

… there was a forest and in it lived many magical creatures. We all know how fairy-tales start but soon our modern popular culture books can be started in the same way. Since about 2010 fairy-tales put in a modern jacket are making a huge comeback fueled by Hollywood. Currently the honour belongs to Snow White who we has two movies coming up with popular and loved Hollywood actresses. The first is Mirror, Mirror (2012) starring Julia Roberts as the evil queen and Snow White and the Huntsman (2012) with Twilight’s Kristen Stewart and Oscar winner Charlize Theron. Whether we accept it or not, Hollywood is an entity with uncountable creative talent that in a certain way defines what is popular in a broad sense of the word. Currently that is fairy-tales!

                                         

                It probably all started with the animated movie Shrek (2001) which was a major success worldwide. I believe this success is thanks to lovable new characters, Shrek himself, sidekick Donkey and the lovely Fiona, and that they are surrounded by the storybook characters we have grown up with. More specifically, grown to love. With irony and humour mixed in it makes for a perfect cinematic cocktail great for children and adults alike. It is then also not surprising that Hollywood heads started thinking further.

                Last year we saw the release of a modern little red riding hood, Red Riding Hood (2011), clearly aimed at an older public. There is promise of much to come but my personal favourite is the television show from ABC Studios, also the makers of LOST, Once Upon a Time (2011). Here all the characters from the fairy-tale world have been cursed by the evil queen from Snow White to live in our world in a town called Storybrooke, where there are no sure happy endings. Moreover, all the shows characters do not remember they were once someone else which makes for an intriguing and truly wonderful television experience. The decors are breathtaking and the costumes are already enough to watch this show for.

               What is also great about the current atmosphere is that the stories are about the princesses we love so much. Yet, they are more than happy-go-lucky damsels in distress to be saved by their prince. They are just that much better, as are virtually all the characters. The characters are deep and worked out, such as Belle, Snow White and Cinderella etc. in Once Upon a Time. Moreover, they know what they want and will work to make their dreams come true. There are lovely messages of love, friendship and so much more. Moreover, although in a world where ‘magic’, in the literal sense of the word, is possible it is very tempting although they are always warned that ‘magic comes with a price’.

                Although, for all of us of this generation fairy-tales are pretty standard, for the generation after us and after that they are not at all that self-evident. This is probably because parents have stopped telling these tales because they are scared that they can be emotionally scathing and give nightmares to their children. For instance Little Red Riding Hood walks alone through a forest only to find her grandmother eaten by a wolf. Rapunzel is a bit ‘dark’ and the story of Cinderella is put aside because it upholds traditional roles.[1] Modern stories are preferred. I guess it depends, because for the record, I did not have nightmares although I was told the stories and I was very happy when I received Disney’s Snow White for my 6^th birthday J

                Personally, I am excited to be able to experience this comeback as there are so many possibilities and it has such an obvious effect with regard to popular culture. For instance, Marc Jacobs, a passionate designer who, in my opinion, embraces popular culture has designed a ‘glass’ slipper (made out of PVC). Although it might not be what people are waiting for, the attraction is undeniable given the associations. The sheer fact that he designed something like this has something magical. Fairytales are clearly becoming that much more tangible. So who knows, it definitely sparks the will to live happily ever after.

On a personal note

I realize it has been a bit quiet on my blog but I plan on changing this. From now on I might not always publish longer articles, although my aim is still to do this at least once a month. I will try and also post shorter messages because I genuinely take a lot of pleasure from this pastime ;)!

---

[1] http://www.telegraph.co.uk/culture/books/4125664/Traditional-fairytales-not-PC-enough-for-parents.html

Man's Best Friend!

Hoewel er eerder reeds is stilgestaan bij het feit dat huisdieren een steeds belangrijkere rol spelen in onze virtuele leefwereld is het een niet te verwaarlozen feit dat ze nog steeds beschouwd worden als ‘man’s best friend’. Bijgevolg wil ik het graag hebben over de plaats van honden in onze visuele populaire cultuur en het veranderende beeld in onze westerse cultuur en hoe dit allesbehalve vanzelfsprekend is.

                Wat betreft onze visuele cultuur zijn honden er niet uit weg te denken, zoals deze voorbeelden uit de filmwereld duidelijk maken: 101 Dalmatiërs (Disney animatiefilm 1961 en de echte 1996), Milo en Otis (1986), Scooby Doo (reeds populaire cartoon en Hollywood film in 2002), K9 (1989), My Dog Skip (2000) etc. Deze verhalen zijn doorgaans tijdloos maar er was toch wel een serieuze hype in de jaren 90 met succesverhalen als Lassie en de familiefilms van Beethoven. Bovendien waren toen ook meer extravagante figuren zoals Skippy de kangoeroe en Flipper bekend.  Veruit de meest rijzende ster was die van het Golden Retriever ras dat opdook in ontelbaar veel films zoals Homeward Bound en zijn vervolgen (vanaf 1993), Air Bud (5 van gemaakt) (1997), A Golden Christmas (2009), The Retrievers (2001). Zelfs wat betreft een uitblinker in dit genre, Fluke (1995), is de ster een golden retriever die voor de gelegenheid bruin geverfd werd.

  Wat dit ras zo veelzijdig en aantrekkelijk maakt in de filmindustrie én voor thuiseigenaars, is dat ze heel kind vriendelijk en speels zijn, uitblinken in hun loyaliteit, gemakkelijker getraind kunnen worden dan andere rassen, intelligent en zachtaardig zijn. Het is ook niet voor niets dat ze gebruikt worden als begeleiding voor blinde of dove mensen of meehelpen bij ‘search and rescue’ missies. Dit heb ik zelf in levende lijve kunnen ondervinden dankzij Benja, een super schattige Golden Retriever die niet veel moet doen om me aan het glimlachen te krijgen. Zeker als hij met zijn dekentje komt aandraven  ;)

 Hollywood maakt in het eerste decennium van 2000 een kleine sprong naar verhalen die niet langer de nadruk leggen op dapperheid en kamaraderie. De films roepen eerder diepere gevoelens en emoties op. Ze brengen verhalen in beeld van echte vriendschap, liefde en devotie aan elkaar zoals Marley en Me (2008) en het hart verwarmende Hachiko: A Dog’s Tale (2009). Hier is de hond nog zoals ze doorgaans gezien worden in de Zuid-Afrikaanse en Australische cultuur waar de hond erbij hoort en beschermt. Zo bestaat er in Zuid-Afrika ook het hartverwarmende verhaal van ‘Jock of the Bushveld’ waar er sinds 1992 een film over gemaakt is, en vorig jaar verscheen er een animatiefilm met de stem van Bryan Adams.

                Wat betreft ons Aziatische werelddeel ben ik spijtig genoeg niet zo op de hoogte hoe ze tegenover honden staan. In China staan honden namelijk soms nog op het menu wat voor westerlingen wel even aanpassen is. In Japan echter is al zeker een speciale plaats weggelegd voor de rashond Shiba Inu waar het ook uitgeroepen werd tot een ‘national treasure’ vanwege zijn uitzonderlijke kwaliteiten. In 1975 werd er ook een Japanse animatiereeks gemaakt van Maria Louise Ramé’s roman Dog of Flanders (ook al is het behoorlijk droevig). Hoewel het oorspronkelijk geschreven werd door een Engelse, speelt  het drama zich af in Vlaanderen waar een jongen, Nello, en zijn hond, Patrasche, wonen. Het is in Japan zo populair dat er in de Antwerpse gemeente Hoboken (waar de gebeurtenissen zich zouden afspelen) zelfs een  standbeeld werd opgericht en het is iets dat jaarlijks vele Japanse toeristen die België bezoeken willen zien.       

Toch heerst er in onze Westerse cultuur tegenwoordig een steeds zorgwekkender beeld van honden. Steeds meer mensen behandelen hun hond als iets dat vertroeteld moet worden tot in de ergste graad. Het komt natuurlijk niet uit het niets, natuurlijk is er ook beinvloeding vanuit de maatschappij. Zo bestaan er winkels waar je allerlei accessoires kan kopen voor je hond dat gaat van tassen, trendy kledij tot gouden kettingen of leibanden. Bovendien kan je je hond een leuke salonbehandeling geven. De vraag is echter of een hond dit werkelijk allemaal leuk vindt, laat staan nodig heeft (een beetje grooming natuurlijk wel J). Het hoogtepunt is voor mij de zogenaamde hondenkoetsen.

 De keerzijde van de medaille is de soms gruwelijke mishandeling, wat natuurlijk niet goed is voor de honden. Omwille van de dikwijls verkeerde opvoeding die we ons geliefd huisdier geven, roepen we al snel de hulp in van een hondenfluisteraar. Desalniettemin heeft een fluisteraar als Cesar Milan blijkbaar wel enig idee waarover hij spreekt in zijn show. Mijns insziens zou het al veel oplossen als we onze hond gewoon wat meer vrijheid zouden geven om hond te zijn!